14-7.

Inmiddels weer thuis. Ook weer lekker.
Van Las Vegas naar Houston gevlogen. Daar al rennend naar onze volgende gate. Gelukkig net op tijd.
Voorspoedige reis van Houston naar Amsterdam ruim negen uur. Vier films gekeken waaronder Save Haven.
Gelukkig was Rutger op tijd op Schiphol en waren we rond half elf thuis. 's Middags drie uur geslapen, en afgelopen vannacht ook van half elf tot half negen.
Hoop niet al te veel last van de jetleg te hebben. Morgen weer aan het werk en begint het normale leven weer.   

Las Vegas



 

10-7.

 

 

Dit is ons hotel. We zitten op de 24e verdieping.

Bosbranden te zien achter de bergen. Gisteren was het nog erger. 

Op weg naar Las Vegas.

9-7.
Vandaag vertrekken we richting Las Vegas, ons eindpunt. Maar we rijden eerst door of beter gezegd via Cottonwood Canyon Road. Een 46 miles 'dirt road', maar het was weer erg mooi allemaal.

 

Via Kodachrome Basin State Park

 

En nog door Zion.

 

Uiteindelijk kwamen we tegen zeven uur in het hotel in Las Vegas aan. Er hing een aardige bui dachten we maar uiteindelijk blijkt dit een grote as wolk te zijn van een grote bosbrand achter de bergen. Je ziet het gewoon gloeien. Ook een dag later is het vuur nog steeds niet gedoofd.

 

Het is al laat en nog steeds 44 graden. Niet lekker maar blijkt de hele zomer zo te blijven.

Morgen rondstruinen, zoveel mogelijk binnen, in Las Vegas.

 

Hier moet nog even een toepasselijk nummer onder. Strangeland, Keane.

http://www.youtube.com/watch?v=apJs2c1-Ay0

 

 

   

 

Page en omstreken

8-7.
Om zes uur weer wakker, uitslapen is niet gelukt. Dat is niet erg want we lagen er om negen uur al in.

Vandaag weer een trail gelopen. Eerst weer richting de parkeerplaats gereden waar we gisteren ook de auto moesten achterlaten. Vervolgens weer twee kilometer door de 'wash' gelopen om daarna de Wire Pass Slot Canyon door te lopen. We hebben ons eerst goed laten voorlichten op het informatie centrum of het veilig genoeg was. En dat was zo.

Het info centrum. De vlaggen nog steeds half stok ivm de dood van 19 firefighters.

'Dirt road', 10 mijl tot je bij de parkeerplaats bent. 

Ingang Wire Pass Slot Canyon.

zo iets.....

Smal.

Of iets breder. 

 

Met obstakels.

Of nog smaller.

Maar altijd mooi.

En dan is dit het einde van Wire Pass Slot Canyon. Hier kan je kiezen of naar links of naar rechts.

 

Wij gaan eerst een kilometer naar rechts.

Veel klauteren over 'lots of rocks'.

Maar steeds mooier en heel weinig toerisme.

 

 

Daarna een paar honderd meter naar links. Deze canyon (links en rechts) heet trouwens Buck Skin Gulch en is in totaal 21 mijl lang. Martin wil deze canyon ooit nog een keer in zijn geheel lopen.

 

Hier hebben we onze lunch genuttigd.

 

En weer de Wire Pass in.

En  nog een obstakel.

Inmiddels is het weer aardig warm geworden.

 

We rijden terug naar het hotel, nee, eerst een ijsje bij de Mac, dat hebben we verdiend.

Daarna pakken we de zwemspullen en gaan op zoek naar een rustig plekje, in en bij Lake Powell.

 

 

Ook weer na het nodige klim werk ons eigen plekje gevonden.

 

Net lekker met 39 graden in de schaduw.

Scenic view vlak bij ons hotel.

 

Morgenochtend gaan we rijden richting Las Vegas waar we drie nachten verblijven. Daarna zit het erop.